przeddzień imprezy wyjechał - podobno nie przypadkowo - za granicę, więc protestujący mogli co najwyżej liczyć na spotkanie z nie lubianym prorektorem, uchodzącym za szychę w hierarchii bynajmniej nie naukowej, tylko partyjnej. Idąc alejką po lewej stronie biblioteki, kątem oka zauważyłem na piętrze gmachu prawa uchylone okno, w którym stał mój wczorajszy adwersarz, Dawid J., spokojnie przyglądający się rozwojowi wydarzeń. Weszliśmy z Witkiem do środka, mając już trochę wszystkiego dość, siedliśmy na parapecie korytarzowego oka i zapaliliśmy papierosy. I w tym momencie wjechały autokary.<br>Kilkanaście starych jelczy i ikarusów z napisami, prezentującymi nazwy warszawskich zakładów pracy przywiozło na Uniwersytet ponad setkę zmęczonych ludzi