słów prologu (ex quo in gente nostra Langobardorum reges nominati coeperunt esse) wynika, że były to wciąż wyobrażenia żywe. Decyzja o przedstawieniu tradycji historycznej w tak okrojonej wersji podyktowana była najprawdopodobniej względami cenzuralnymi. Sam Rotari był wprawdzie arianinem, ale może nie chciał dodatkowo komplikować swoich stosunków z Kościołem przez otwartą afirmację pogańskich wątków tradycji.<br>W sprawie pogańskich wątków nie jesteśmy jednak zdani na domysły. Około 30 lat po edykcie Rotariego spisano tradycję Longobardów w pełniejszej wersji. Oto w dosłownym przekładzie pierwszy rozdział tekstu znanego pod nazwą Origo gentis Langobardorum:<br> &lt;q&gt;"Jest w północnych krainach wyspa, która nazywa się Skandanan, &lt;gap&gt; gdzie mieszka wiele