i hierarchizowania, inaczej stanie się "krojczym" i "naciągaczem" faktów literackich; już nie hochsztaplerem, ale nieledwie totalistą. Niechęć do formułowania wyraźnych programów pozytywnych jest wyrazem sprzeciwu wobec historyzmu, myślenia "jakoby każda epoka stwarzała swoja własną formę artystyczną" i hierarchię dyskursów, jest też wyrazem "radykalnego pluralizmu i heterogeniczności" literackich wypowiedzi, poprzez które afirmuje się proteuszowy duch ponowoczesny, myślenie przygodne a nie podług autorytetów, kategorii i wielkich figur ideologicznych, do których zostaliśmy przyzwyczajeni, a które paraliżują debatę. Tym samym młoda krytyka i literatura jest próbą "ucieczki od hierarchii i dominacji", od podstępnie kamuflującego się dyskursu władzy, również władzy uświęconych wartości, które po tylekroć były