sprowadzało się to do bezradnego, pytającego tonu "Ciekawe, czy te kwiaty...?" Oni tam leżeli i czekali na nas i nie wiadomo było, jaki stosunek urodzi się między obiema stronami rozdzielonymi przez śmierć. Jak im tam jest? Tak spokojnie wygląda ten cmentarz pośród pól. Z tymi drzewami, z tymi kasztanami i akacjami, za tym murem. Leżeli i czekali w swoich mogiłach, które stawały się coraz strojniejsze. Gdy wreszcie przyszły nagrobki, to Flora mawiała (o nagrobku Juli): "Skromny, ale gustowny", a mama (o nagrobku ojca... i swoim, swoim w przyszłości): "To jest najpiękniejszy grób na tym cmentarzu". Była podniecona, ożywiona i szczęśliwa, kiedy