i żuli płynący przed nimi w korycie proszek celulozowy, nadstawiając równocześnie swe kulturalnie wymyte &lt;orig&gt;abdomeny&lt;/&gt; kulturalnym klientom.<br> Tak, zdawało się, że wystarczy być kulturalnym, to znaczy nacierać się konformistycznie, stąpać konformistycznie, mówić konformistycznie, konformistycznie pachnieć i konformistycznie wąchać, by mieć prawo wybrania sobie &lt;orig&gt;abdomenu&lt;/&gt; pachnącego ananasem, korą palmową czy liściem akantu, przyłożyć go do szczęk, nacisnąć i wyssać napój, który kulturalnie pobudzi wszystkie nerwy smaku i uczyni z oczekiwania na obiad jedną z największych i najkulturalniejszych przyjemności. Tak, wydawało się, że wystarczy być kulturalnym. Po bliższym &lt;orig&gt;wwęchnięciu&lt;/&gt; w istotę rzeczy okazywało się jednak, iż osiągnięcie kulturalnego zapachu nie było rzeczą tak