mszy symfonicznej.<br> Selektywnie przejmowano elementy dwóch fundamentalnych faktur i zarazem technik <br>renesansowych ­ długonutowego cantus firmus oraz imitacji, zwłaszcza syntaktycznej <br>(Garbusiński, Feicht, Miazga). Ponadto, poza Feichtem, kompozytorzy rezygnowali <br>w mszach chorałowych z kunsztownych technik polifonicznych, z całego bogactwa <br>technicznego, ogólnie mówiąc ­ z formotwórczej roli polifonii. Ograniczano się <br>natomiast często do faktury akordowej, z melodyką chorałową w głosie najwyższym, <br>do dwojeń unisonowych lub oktawowych ­ niekiedy całej obsady chóru. Te istotne <br>rysy omawianych mszy chorałowych można również interpretować szerzej. Nie tylko <br>jako nawiązanie do, czy nawet odrodzenie pewnych założeń renesansowej mszy chorałowej, <br>a więc mówiąc obrazowo rodzaj "powrotu do źródeł" gatunku. Także jako równoczesne