ściśle przedmiotowych, jest irrealne. Pojęcie "irrealności" przeciwstawia się pojęciu "realności", które zgodnie z tradycją kantowską rozumiem jako istnienie w czasie. Ja aksjologiczne nie istnieje w czasie, stąd jego radykalna irrealność. Nie znaczy to jednak, by było ono jakimś tworem idealnym, jak np. liczba. Jest czymś "pośrodku". Z jednej strony jako aksjologiczna pozytywność upodabnia się w sposobie swego bytowania do "czystych wartości idealnych" - ono, tak samo jak i one, domaga się "realizacji" w czasie i przestrzeni. Z drugiej strony, jako coś żyjącego, konscjentywnego, a przede wszystkim prywatywnego, trwając w nachyleniu ku światu, gdzie leżą obszary białych plam aksjologicznych i gdzie może ono