więcej jak Cézanne i Bonnard - może najwięksi, jakich miała Francja".<br>Dzisiaj chciałoby się nie sądzić, ale przecież wprowadzić pewne rozróżnienie: chodzi o przywrócenie wagi i malarstwu autentycznemu, i słowom, które zatracają w ogóle sens po przeczytaniu wypracowań tych samych krytyków na te same tematy, o 180 stopni różnych, zależnie od aktualnej linii. Obok malarzy jak Kantor, jak Cybis, jak Rudzka--Cybisowa (portret Dunikowskiego), jak Taranczewski, których trudno równać z malarzami nieustannego kompromisu, którzy może tymi kompromisami utrzymywali się przy stanowiskach, ale sztukę swą gubili - są i krytycy i historycy sztuki, którzy przecież pisali jak Białostocki o Fromentinie, dziś Walicki o Breughlu