bardzo zwyczajnym, tyle że czystym. Bo przyjaciołom Andrzeja wydawał się mieszczański, prawie kołtuński. Była bowiem również gosposia, Honorata.<br>O Honoracie powinno się napisać osobną książkę. Kiedy ją poznałam, skończyła 70 lat, mówiła gwarą, której prawie nie rozumiałam, nie umiała czytać i nie znała się na zegarze. Kiedyś miała duże gospodarstwo, ale po śmierci męża oddała je wychowankowi i przyjechała do krewnych do Warszawy. Przez 10 lat niańczyła im dzieci i opiekowała się chorą krewniaczką. Kiedy już była u mnie - bo w końcu wymówili jej dom - powiedziała, że najgorsze było rozstanie z tamtymi dziećmi.<br>Nie potrzebowałam gosposi, ale ktoś przyszedł z wiadomością