pogrążaliśmy się w rozmowach. Dyskusje, opowieści. Pod<br>koniec wakacji próbowaliśmy nawet wywoływać duchy. Nic z tego nie<br>wyszło, ale strachu najedliśmy się co niemiara. Przynajmniej ja. A ile<br>usłyszałam wtedy, opowiedzianych złowieszczym szeptem, strasznych<br>historii grozy! Ale się bałam. Błagałam ich, żeby przestali, że ja nie<br>mogę takich rzeczy słuchać, ale te dranie - nie, twardo, jeszcze<br>więcej, jeszcze straszniejszych. Świnie. Naprawdę myślałam czasami, że<br>ducha wyzionę ze strachu.<br> Każdy z nas był zupełnie inny. A wszyscy byliśmy tacy młodzi. I był<br>to czas, kiedy tyle się z nami działo. I tak intensywnie. To wtedy<br>przecież przypieczętowało się pomiędzy Krzyśkiem i Ewą