Ją na szczęście zostawili. A ja znalazłem się naprzód na Pawiaku, potem w Oświęcimiu.<br>I tak dalej, i tak dalej, i tak dalej. Nie dla ciebie opowieści o tych straszliwych latach, nie dla twego wrażliwego serduszka.<br>I cóż, Agnieszko? Niczego się nie domyślasz? Zastanów się przez chwilę. Milczysz? Odrzućmy więc alegoryczne imiona portretów i rzeźb. Diana to twoja matka. Tak, Agnieszko. Czy teraz wszystko już jest jasne? Musiałem ci to wyznać, gdyż dwie niespełnione miłości przeszły w dziedzictwie na ciebie i obudziły ów mistyczny imperatyw. Stąd powstała twoja wiara w przeznaczenie, któremu się poddałaś. Ale dla mnie, jako racjonalisty, jest to