na moich zaniedbanych włosach i małe zieloniutkie pączki jak miliony gwiazdek na niebie (na drzewach). Wspaniała fala energii zwana wiosną. <br>Skromnie ubrany mężczyzna z nędzną torebką w pasy powoli kruszy chleb i karmi gołębie. Płoszy się, gdy zbyt długo mu się przyglądam (chyba za mało sczezłem?). Ciekawa grupka na głównej alejce, można powiedzieć: siedmiu wspaniałych. Mają siwe włosy i ogorzałe twarze emerytów spacerowiczów. Stoją, tworząc nieforemny krąg. Rozmawiają. Mam ochotę przyjrzeć im się z bliska. Podchodzę i pytam o wystawę Kantora. Wiedzą, kojarzą, wyjaśniają mi niczym zagubionemu turyście, jak wygląda Zachęta, jak ją rozpoznać wśród innych budynków. Mówią jeden przez drugiego