stylu. Nawet sposobem chodzenia okazują swoją pogardę wobec starszych. Jakże mnie to denerwuje!<br> Rzeczywiście pracowałam od początku. Szybko zorientowałam się, że nie wytrzymam bez żadnego zajęcia. Nie nadawałam się do plotek w saloniku ani do gry w tysiąca z adwokatem. Nie mogły mi zapełnić czasu beznadziejne spacery po wietrznej, klonowej alejce nad stawem. Była już całkiem zasłana zgniłymi liśćmi, a od wody pokrytej żółtawozieloną rzęsą szedł wilgotny zaduch. Miałam już za sobą lustrację obory, stajni, owczarni, chlewów i kurników. Zwiedziłam krochmalnię. To było najciekawsze, zupełnie nieznane. Śledziłam proces powstawania ziemniaczanej mąki, błyszczącej i chrzęstliwej jak szkło. Znałam chyba wszystkich warszawiaków, uwijających