tych samych odgłosach bombardowania z lądu i z powietrza, w gronie tych samych przeważnie kolegów, choć nie w takim samym dokładnie składzie, w takim samym strachu i mniej więcej od połowy każdego z tych kataklizmów - w takim samym przeświadczeniu o beznadziejności sytuacji. Zanim więc wybrnę z dylematu tych podobieństw i analogii, a próbować tego będę w drugiej części mych memuarów, zajmę się znów przez chwilę losami małej Alicji, dla której takie wątpliwości są nie do pomyślenia. We wrześniu 1939 r. była dwunastoletnią zaledwie dziewczynką, ale już nie całkiem jeszcze świadomym uczestnikiem toczących się wydarzeń. Natomiast w sierpniu 1944 r. - żołnierzem AK