osobą, niezdolna wszakże do osobowego z nami kontaktu. Również antycypacja śmierci własnej, tj. wyobrażenie świata pozbawionego naszej obecności, odkrywa nam zobojętnienie bytu i tylko dlatego jest trudne do zniesienia. Skoro z wyobrażenia własnej nieobecności w świecie nie potrafię usunąć siebie jako obserwatora świata, w którym nie ma mnie właśnie, tedy antycypacja śmierci własnej nie ujawnia mi własnej wobec świata obojętności (przeciwnie, skondensowana interesowność moja dla świata jest warunkiem lęku przed śmiercią), ale prezentuje świat, który wobec mnie zobojętniał, tj. organicznie nie umie obecności mojej zauważyć. Tak zwana nicość nie jest miejscem, z którego tryska lęk śmierci antycypowanej, jako że nie mamy