mojej obecności w świecie. Nie lękamy się tedy nicości, ale świata doskonale zobojętniałego, który wyobrażoną naszą w nim obecność - właśnie tę założoną w wyobrażeniu nieobecności naszej - organicznie przestał dostrzegać. Możliwa i nieuchronna rychło ociemniałość bytu w stosunku do mojego istnienia osacza mnie lękiem, nie zaś ociemniałość moja względem otoczenia. W antycypacji śmierci własnej świat staje się domem rodzicielskim, który w jednej chwili przestał rozpoznawać własne dziecko - i to wyobrażenie nierozpoznawalności własnej ze strony świata nadaje sens naszej obawie śmierci. Fenomen obojętności świata nigdzie indziej nie pojawia się w takim nasyceniu, albowiem nieskończona prywatność śmierci wyprzedzanej wyobraźnią, jej samowystarczalność, jej brak racji