Taki sumujący, addytywny układ był próbą spojrzenia na współczesną epokę jako na spadkobierczynię przeszłości: mógł wspomagać przekonania humanistów o potrzebie odradzania starożytności, ale mógł też służyć reformacyjnym tezom chiliastycznym (por. rozdz. I) o zepsuciu świata, który naprawiony zostanie w nadchodzącej dopiero epoce Ducha Świętego.<br>U Bielskiego występują wyraźne sympatie i antypatie: niechęć do Kościoła rzymskiego i życzliwość dla reformacji. Dla tych powodów Bielski uchodził za jej zwolennika. Jego syn, Joachim (ok. 1550-1599), już prawowierny katolik, wydał w 1597 r. pod nazwiskiem ojca Kronikę polską, uzupełnienie własne i kontynuację Kroniki wszytkiego świata, by tym sposobem zrehabilitować niejako pamięć Marcina pomawianego o