zbiorowy&lt;/&gt;<br><br>Szczupłość i wyrywkowość danych charakteryzujących anarchistów pod względem psychologicznym i socjologicznym sprzyja zakorzenianiu się mitów. Nawet w literaturze naukowej zetknąć się często można z równie arbitralnymi co gołosłownymi stwierdzeniami wiążącymi jednoznacznie ruch libertarny z jakimś konkretnym środowiskiem, klasą społeczną, grupą zawodową, czy przypisującymi mu określone wynaturzenia psychiczne. Aczkolwiek te apodyktyczne oceny identyfikujące anarchistów np. z "przestraszonym drobnomieszczaninem" lub "prymitywnym chłopem", bądź upatrujące w nich psychopatów, element kryminogenny, fanatyków wolności czy, w najlepszym razie, utopijnych marzycieli o cechach średniowiecznych chiliastów nie mają wiele wspólnego z rzeczywistością, to jednak ukryta w nich sugestia istnienia &lt;foreign lang="lat"&gt;differentia specifica&lt;/&gt; uczestników ruchu zasługuje na wnikliwe rozpatrzenie