nr 4.<br> Z tego z konieczności ogólnego omówienia wyłania się interesująca osobowość <br>Nowowiejskiego jako twórcy mszy łacińskich pierwszej połowy stulecia; można <br>bowiem traktować jego opus 49 jako opus summum estetyki gatunku. Był twórcą <br>o orientacji tradycjonalisty, dla którego jednak styl muzyki kościelnej nie <br>stanowił konieczności poruszania się w relatywistycznie ortodoksyjnym, apriorycznie <br>narzuconym gorsecie reguł. Jeśli przyjąć wewnętrzną numerację tego opusu jako <br>kolejność powstawania mszy, <br>można by widzieć ewolucję stylistyczną ­ od stylu dekoratywnego do bardziej <br>wyważonej ekspresji polifonii wokalnej.<br> Zindywidualizowany styl polifonii wokalnej reprezentują także niektóre msze <br>Karczyńskiego, m.in. Missa in honorem Beatae Mariae Virginis Reginae coelorum <br>(1912), na 4-głosowy