niezerowej. Gry w ten sposób nazwane charakteryzują się częściowym tylko konfliktem interesów graczy. Ci ostatni mogą wspólnie coś zyskać lub stracić. (Np. w przypadku pertraktacji handlowych bywa na ogół tak, że obaj potencjalni kontrahenci wolą pewne transakcje od niedojścia żadnej transakcji do skutku.) Gracze mogliby więc- zamiast rozgrywać grę - powołać arbitra, który wyznaczyłby rozwiązanie. Powstaje problem: czym taki arbiter miałby się kierować?<br> W pracach na ten temat (Nash, Raiffa, Braithwaite) proponuje się różne zasady sprawiedliwego arbitrażu i rozmaicie się je uzasadnia. We wszystkich rozwiązaniach powtarzają się - obok pewnych wymogów konsekwencji- dwa intuicyjnie oczywiste postulaty pod adresem zasady arbitrażu: aby wyznaczone przez