WHITE 1985). Obserwowane zmiany w wieloletnim cyklu życiowym genetów wiązówki błotnej Filipendula ulmaria, które doprowadzają do dezintegracji, trudno jednoznacznie określić jako proces starzenia. Mimo przybywania z roku na rok senilnych i martwych kłączy, zwłaszcza w centrum genetu, na jego peryferiach trwało permanentne odnawianie. Nawet wówczas, gdy nekromasa zajmuje ponad 50% areału genetu, na jego obrzeżach trwa intensywne rozrastanie określane jako ekspansja wegetatywna (GRIME 1979). Z tego punktu widzenia dezintegracja jest procesem, który przyczynia się do odmłodzenia genetu, ponieważ w trakcie tego procesu obumierają najstarsze części położone w jego centrum, natomiast intensywnie rozrastają się fragmenty, które są położone na peryferiach areału genetu