kryzysu, w jakim znalazła się krytyka i sama literatura. Jeszcze przy okazji dyskusji wokół Świata nieprzedstawionego mamy z takim sporem do czynienia. Co więcej, właśnie na początku lat siedemdziesiątych wydawał się nieunikniony. I to, jak się wydaje, co najmniej z dwóch powodów. Pierwszym takim powodem było coraz częściej i głośniej artykułujące się zwątpienie w "naukową" wartość jakiejś jedynej, obiektywnie słusznej metodologii postępowania z tekstem. To sceptyczne nastawienie komplikowało sytuację badacza, ale poszerzało granice wolności oraz kompetencji krytyka i wyposażało go w dodatkowe argumenty. Sławiński w roku 1973 konstatował stan kryzysu myślenia legitymizującego poczynania humanistów pretendujących do roli uczonych. Wyliczał praktykowane przez