państwem o rozbudowanej i sprawnej administracji, tak centralnej, jak i lokalnej. Nie miał racji Heinrich Fick, były szwedzki urzędnik wojskowy, potem główny doradca Piotra I w zakresie reform administracyjnych, który pisał carowi, że to zdecydowana postawa Karola XI przyczyniła się do "uporządkowania" sytuacji wewnętrznej Szwecji. Dzieło to bowiem zaczęli już arystokraci z kręgu Axela Oxenstierny. Prowadzili je najpierw w sojuszu, a potem wręcz przeciw monarchom. Ich dorobek - liczna stała armia, sprawna administracja skarbowa i szlachta w 90 proc. wciągnięta w służbę państwa - został przejęty przez absolutnego władcę. Nowe, absolutystyczne wcielenie zmilitaryzowanego państwa pozwoliło przedłużyć kruchą mocarstwowość Szwecji o blisko 30 lat