zakorzenienia i pokrewieństwa. Lektura dzieł konserwatywnych rewolucjonistów już na pierwszy rzut oka pozwala rozpoznać, że bez wątpienia nie są oni kontynuatorami XIX-wiecznego socjalizmu czy liberalizmu, równocześnie niewiele mają wspólnego z zeszłowiecznymi wrogami tych kierunków: "reakcjonistami", <orig>"starokonserwatystami"</> czy zwolennikami "restauracji". Dawne formy, dawny język i problematyka konserwatyzmu związanego socjologicznie z arystokracją i monarchią nie znajdują kontynuacji w Konserwatywnej Rewolucji, choć oczywiście istnieje tu pewne pokrewieństwo. To pokrewieństwo jest jednak na tyle odległe i niebezpośrednie, że np. według Armina Mohlera, o ile dziewiętnastowieczny liberał, socjalista czy anarchista bez trudu znalazłby wspólny język ze swoim dwudziestowiecznym odpowiednikiem to porozumienie między dawnym "reakcjonistą" czy