przez instruktora k.o. i odczytywanym z kart maszynopisu, ale odpychające zdania i krwawe drwiny brzmiały w uszach Lesia rozpaczliwie realistycznie. Barbara nie chciała go tak w życiu, jak i na scenie. Karmiona wiosennym plenerem i natchnieniem kaowca wyobraźnia Lesia ruszyła. Po każdej kolejnej próbie, po każdym stwierdzeniu, że piękna arystokratka odrzuca uczucia hrabiego i gardzi jego nikczemną postacią, popadał w zwiększoną melancholię i w wypowiadane słowa wkładał coraz więcej serca.<br>- Pan gra najlepiej - oświadczył z przekonaniem i podziwem reżyserujący sztukę autor. - Żeby wszyscy tak grali!... Pan powinien zostać aktorem, a nie architektem. Ja się dziwię, że pan nie pracuje w