demokratów z Południa byli słabi i nie stanowili zagrożenia dla władzy republikanów. Południe, poddane okupacji, nie miało prawa do reprezentacji w Kongresie, co dawało Partii Republikańskiej zdecydowaną przewagę polityczną.<br>Johnson, będąc demokratą i południowcem, nie budził zaufania wśród radykalnych republikanów. Opozycja przeciwko prezydentowi szybko narastała. Radykalni republikanie zaczęli coraz ostrzej atakować prezydenta, stając w opozycji wobec jego polityki w odniesieniu do stanów konfederackich. Johnsona popierali tacy generałowie Unii, jak: Sherman, Meade i Grant. Ale dla radykałów nie miało to większego znaczenia.<br>Kiedy w grudniu 1865 r. zebrał się Kongres, okazało się, że istnieje tam spora grupa opozycyjna wobec Johnsona. Kongres uchwalił