ściany, a może tylko obleciałe z tynku przez wieki,<br>odpychały chłodem surowej cegły, a tu i ówdzie przytulony do nich<br>konfesjonał przypominał ścięty pień po starym, wypróchniałym drzewie.<br>Na gołych ścianach z rzadka wisiały poczerniałe obrazy, z których<br>czasem przeświecała trupia twarz czy tylko bladość rąk, czy wypłowiała<br>ze starości aureola, czy żywszy promyk krzyża. Gdzieniegdzie zespolona<br>z murem, ledwo widniała jakaś kamienna tablica, niekiedy z resztkami<br>złoconych napisów, i to było całe złoto kościoła. Poza tym szarość<br>wypełniała tę górę ciszy od posadzki po sklepienie, od ołtarza po chór.<br>I także w wyciętych w szpic oknach zalegała szarość zamiast światła