ustawień w samochodzie, żargon gestów, zagadkowy balet dłoni, który odkodować mogą tylko wtajemniczeni. Häkkinen niemal leży w kokpicie swego bolidu. Jest tak ciasno, że nie może sam zapiąć pasów. Dwóch mechaników zapuszcza motor. Hałas uderza w bębenki, mgła z rury wydechowej, betonowe ściany boksu wibrują. Drużyna śledzi przez monitory drogę auta po torze. Wśród nich jest też Erja Häkkinen, kobieta o pięknych, ostrych rysach. Fińska dziennikarka kręci obraz miasta dla telewizji. Przed boksem stoją dwa ciężkie ciągniki siodłowe Mercedesa, w których drużyna przechowuje 25 ton bagażu. Tutaj przebierają się kierowcy, tutaj spędzają ostatnie pół godziny przed wyścigiem. Każde Grand Prix przebiega