się jednak o tym nie pamiętać; pragnie się wzruszyć, przyjmuje więc grę aktorską Dziewczynek za dobrą monetę. Za dobrą monetę bierze to również - a raczej udaje, że bierze - solista, aby przypodobać się publiczności, ta zaś z kolei stara się z powodzeniem wmówić sobie, że udawane wzruszenie odbierającego kwiaty solisty jest autentyczne.<br> Marzy mi się dramat, który działby się za kulisami jakiegoś permanentnego widowiska, a którego bohaterkami byłyby właśnie Dziewczynki Wręczające Kwiaty. Ale Dziewczynki, które uprawiając tę profesję i osiągnąwszy w niej mistrzostwo, nieco już się zestarzały: udając wciąż jeszcze siedmioletnie dzieci, zaczynają już jako podlotki wkraczać w dorosłość. Byłyby to oczywiście