tedy i stojąc spali. <gap> Klimek, wypocząwszy nieco, wzniósł się parę metrów na żeberko, pod <dialect>którem</> staliśmy i rozejrzał się wkoło. Jeszcze podźwignął się dalej i stopniowo jął się wspinać żeberkiem do góry w kierunku na prawo <dialect>wskos</> od nas. Myśmy przez chwile jeszcze spali, <dialect>poczem</> rzekłem do Zdyba: "Pójdziemy". Jak automat ruszył się z miejsca i poszliśmy, we dwóch liną związani. Skierowałem się na lewo <dialect>wskos</> pozostawiwszy przeciwległy kierunek Klimkowi. Doszliśmy do płytkiej, ze 40 metrów mającej rynny, która stromo prowadziła na żebro boczne. Tu Zdyb zwrócił się do mnie: "Nie mogę dalej, sił już nie mam". Powiedział to Zdyb, człowiek