zasłaniać się w dyskusji seminaryjnej autorytetem despotycznego profesora, który przysłuchuje się sporowi. Zresztą zawsze lepiej jest podawać znaną sobie argumentację przemawiającą za daną tezą niż iurare in verba magistri - przysięgać na słowo nauczyciela - bo to może budzić podejrzenia, iż dyskutant nie jest człowiekiem myślącym samodzielnie. Poprzestanie na powołaniu się na autorytet, bez zważania na to, czy dyskutant ten autorytet uznaje, nazywane było ongiś argumentum ad verecundiam.<br> Argumentacje, które mają tylko pozory trafności, a w rzeczywistości kryją w sobie błędy logiczne rozmyślnie utajone przez argumentującego, nazywamy sofizmatami.<br>&lt;page nr= 216&gt;&lt;/&gt;<br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt; Część trzecia<br> PRACA MYŚLOWA PRAWNIKA&lt;/&gt;<br>&lt;tit&gt; Rozdział XIX<br> LOGICZNE PODSTAWY UZASADNIANIA WYROKÓW SĄDOWYCH&lt;/&gt;<br>&lt;tit&gt; 1. Struktura uzasadnienia