marzenie o Wielkiej Dyskusji, o reanimacji tradycji krytyki społecznej i o nowej krytycznej lekturze tradycji, tej dawnej i tej obecnej, o czym pisał i co postulował Burek pozostało jedynie wielkim, niezrealizowanym mitem krytyki lat osiemdziesiątych. Realizujący się w niezbyt udanej formie u tych, którzy sięgali po Mochnackiego, Brzozowskiego, Gombrowicza, nadużywali autorytetu Miłosza, pozornie dominował a w istocie przegrywał z innym wielkim, a wstępującym mitem krytyki, mitem Braku Języka.<br> Na karierę mitu niewydolności języka literatury w jej próbach opisu rzeczywistości (ale i niewydolności krytyki jako historii kłopotów i perypetii związanych z próbami opisu owej niemożności) złożyły się rozmaite okoliczności. Jego powstanie przyśpieszyło