piętro.<br>Mieszkanie jest już wysprzątane, wywietrzone.<br>Rita ubrana do wyjścia, pieniądze zostały na tacy, jak je zgarnięto.<br>Pierwszy raz widzę w jej oczach i uśmiechu strach zmieszany z prawdziwym wstydem. Dlaczego? Przebaczyłem przecież.<br>Ale wspominając chwile spędzone w m iłym rodzinnym kręgu gości pana Wicusia - wśród ludzi szanujących wiek i autorytety - nagle wpadam w gniew.<br>- Dokąd leziesz?! - krzyczę. I niemal nieświadomie, niemal wbrew woli raz po razie trzy policzki: z lewej, z prawej, z lewej. Jak Ela pacjentowi Twardowskiemu.<br>- Nigdzie nie pójdziesz. Przechowam cię przez kilka dni. - Tak, Jeremi. Dziękuję.<br>I jak być powinno, całuje rękę, która biła.<br>Potem usilnie i