decydowały o zasięgu walki tak o wyzwolenie społeczne, jak i narodowe jednocześnie. W tej sytuacji przywódcy obu orientacji burżuazyjnych (Dmowski, Piłsudski) uznani zostali niemal za zdrajców sprawy narodowej.<br>Jeśli krytyka Dmowskiego miała jeszcze dość umiarkowany charakter, to Piłsudskiego traktowano często wręcz jako agenta austriackiego lub pozbawionego uczuć narodowych kondotiera i awanturnika. W podobny sposób oceniano też całe partie i ruchy polityczne. Nawiązując do tez Juliana Marchlewskiego, przyjęto założenie głoszące, że odbudowa niepodległego państwa nastąpiła wyłącznie na skutek zwycięstwa rewolucji socjalistycznej w Rosji. W związku z tym krytykowano i odrzucano poglądy uznające wpływ wojny i mocarstw zachodnich na odbudowę państwa a pośrednio