kołdrę).<br>STASIEK A tu nie boli?<br>MATKA Nie.<br>STASIEK A teraz?<br>MATKA z dziwnym uśmiechem Łaskocze... (słychać na schodach kroki)<br>STASIEK odskoczywszy w stronę kredensu, nalewa sobie i MATCE Zdrowie kochanej Pani... I żeby ta nóżka zmądrzała i sklęsła!<br>MATKA Na nasze przymierze.<br>STASIEK Na naszą przyjaźń... w pewnym sensie aż po grób. Daleki, tyle-że-tyle, marsz żałobny Szopena, STASIEK wznosi kieliszek i światła skupiają się na nim.<br>W pokoju HR. CYNGLA. Stoją po skończonym zebraniu DZIUBA i ZOSIA, oraz panowie RASZYN-RASZUŃSKI i STASIEK ZDANKIEWICZ.<br>PŁK RASZYN-RASZUŃSKI Pan hrabia tak jakby trochę zmęczony?<br>HR. CYNGIEL z gorzkim uśmiechem