dla proboszcza? - spytał wolno. - Pozwala <br>ci?<br>- Nikim. Przychodzę tu, bo lubię. Akurat to mogę. <br>Patrz - otworzyła szeroko drzwi. - Widzisz?<br>Widział.<br>Kaplica była jasna, mała i pusta.<br>Pięć ławek - policzył Adam bezwiednie. Czerwonym <br>pluszem obite krzesło stojące w prawo od ołtarza. Wytarty <br>chodnik na stopniach. I kwiaty. Krzaczaste mirty i białe azalie. <br>Wyżej, na koronkowym obrusie, szklany dzban z przekwitłymi <br>irysami. Drewniana łania przytulona do boku brodatego świętego <br>w burej, niezakonnej jakby opończy, trącała dzban uniesioną <br>w biegu nogą. Ruch był tak żywy, że nie zdziwiłby <br>się wcale, gdyby strącony wazon rozsypał się na kamiennej <br>posadzce w kawały, a wyciekła zeń woda