po tej historii na stacji kolejowej, ile to było lat temu? Ze czterdzieści. Skatował mnie wtedy bezlitośnie, a potem też rozbeczał się - rzewnie i niespodziewanie. Byłem mały i na wpół przytomny z bólu i strachu, a przecież przyszło mi do głowy to samo skojarzenie co teraz: on płacze jak stara baba. Z miejsca, gdzie staliśmy, był akurat dobry widok na budynek stacyjki z pruskiego muru po drugiej stronie rzeki. W tamten wieczór odwieźliśmy z dziadkiem mamę na pociąg; wracała do pracy w Warszawie z krótkich, zaledwie kilkugodzinnych odwiedzin u mnie w Kurkowie. Wtedy urzędniczki w biurach pracowały po sześć dni w