serdelki! Skwar osłabiał ją jeszcze dokuczliwiej, zdawało się, że zimą była silniejsza i bardziej wytrwała. Zasapana traciła często oddech i z trudem dotrzymywała kroku Jaśce, która była znacznie młodsza. Ilekroć nadarzała się sposobność choć na chwilkę przystanąć w cieniu pod świeżym murem, korzystała z niej skwapliwie, aby nieco wytchnąć. "Przydybali babcię w lasku - mówiła - oj, przydybali". Pot z niej ściekał rzęsiście. Jaśka zdejmowała rękawice i sprawdzała, czy nie rosną pęcherze na dłoniach, ale dorobiła się tylko twardych odcisków. Podnosiła nabrzmiałe ręce w górę, po których mrowienie zbiegało aż do ramion.<br>Upał był nieznośny. Płytsze studnie wysychały, coraz oszczędniej obchodzono się z