swój mająteczek na Wileńszczyźnie. To wyrzeczenie się dla syna ukochanych Budr odbyło się za cenę zbyt jednak dla niej wysoką. Wyrosła na wsi i związana nierozerwalnymi więzami z Wileńszczyzną, po zerwaniu ich szybko gasła w oczach w Warszawie, jak niefortunnie przesadzone drzewo. Mała Alicja nie zdawała sobie oczywiście sprawy z babcinego dramatu i jedynym przykrym wspomnieniem z ulicy Korzeniowskiego była komórka, do której zamykano za karę niesforną dziewczynkę. Wtedy wrzeszczała "Dobre ludzie, ratujcie!" tak przenikliwym głosem, że rozdzierała nim serca państwa Suzinów mieszkających o dwa piętra poniżej. Profesor Suizn wspominał jeszcze po latach, kiedy Alicja była już jego studentką na Wydziale