jak struna i ładnie trzymała nóż i widelec. Witek robi miny do Jerzyka, rysujemy w gęstym kompocie dróżki lub strzelamy wykałaczkami, dopóki nikt nas na tym nie przyłapie. Ale i tak dorośli zajęci są tylko rozmową. W końcu ktoś mówi: "Dzieci pójdą do siebie!", ustawiamy się grzeczniutko w kolejce do babuni, całujemy ją w rękę tuż ponad koronkową mitenką i mówimy: "Dziękuję!" Moglibyśmy chyba powiedzieć cokolwiek, bo sęk w tym, że babcia Leosia nie przepada za dziećmi i wcale nas nie zauważa, za co lubię ją tym bardziej. Babcia Rózia w Łodzi kocha mnie wielką miłością, bo ma tylko mnie. Każe