się, że członkowie mojej rodziny po otrzymaniu zaproszeń stawiali mi ultimatum, że jeśli nie zaproszę konkretnej osoby, to przyjadą, w innym wypadku nie ma mowy. Tak, tak, tak było... Tłumaczyłam, prosiłam, płakałam, wszystko na nic. Nie zraziłam się jednak. Wysłałam zaproszenia do wszystkich, z którymi chciałabym dzielić swoje szczęście, nie bacząc na pogróżki. To jest ich problem, nie mój. Za to ma to być szczęśliwy dzień, najpiękniejszy ze wszystkich. Będę się dobrze bawić i chrzanię konfidentów. Z rozgoryczenia pożaliłam się mojemu net-owemu przyjacielowi o moich przedślubnych obawach. Napisał mi, że: "mam się nie bać, bo to nic nie boli. Tylko