plecami:<br>- Wróć! A gdzie meldunek? Odwróciłem się przodem do Żuka i wyrecytowałem.<br>- Panie poruczniku, kanonier Pasławski prosi o pozwolenie wyjścia!<br>- Odmaszerować. Spocznij! Zdecydowanym krokiem wyszedłem z kancelarii. Drażniły mnie i jednocześnie śmieszyły te wszystkie wojskowe konwenanse. Jakby nie można było załatwić tego wszystkiego normalnie, tak jak w cywilu bez jakiegoś "baczność", "spocznij" i "odmaszerować". Ale co tam, najważniejsze było to, że miałem już przepustkę w garści. Teraz do szczęścia brakowało mi tylko zgody dziadka. <br>Po kolacji zebrałem się na odwagę i poszedłem do Miśka. W istocie czułem się poniżony tym, że muszę pytać go o to, czy mogę jechać na przepustkę