chciał, Adasieczka... Poswarzyliśmy się trocha... Na stare lata w głowie mu się pomyliłó... Ot, czepucha, mówić nie warto...<br><br>Jesienne deszcze tworzyły na ulicach błoto nie do przebycia. Chodziliśmy w kaloszach, przeskakując z kamienia na kamień. Przed domami ludzie układali deski. W bocznych uliczkach, gdzie nie było bitej jezdni, zapadaliśmy w bajora po kostki i gubiliśmy kalosze. Wracaliśmy do domu tak ubłoceni, że Tekla załamywała nad nami ręce.<br><br>Błoto sparaliżowało całe życie towarzyskie miasteczka i gdyby nie dorożka Jewdokii, nie bylibyśmy w stanie dotrzeć nawet do domu Jakubów położonego na gliniastym wzniesieniu. Dlatego też nikt nie dziwił się, że Łyczewscy przestali do