wina. Nie pomogło - wciąż uważaliśmy, że gdybyśmy mieli dla przyjaciela czas, to może by został...<br>W następnym tygodniu Krzysiek wpadł do mnie na Uniwersytet po zajęciach i wyciągnął do Roberta. Był jego kolegą z Politechniki i u nas w teatrze zajmował się oświetleniem i nagłośnieniem. W niewielkim, dwupokojowym mieszkaniu był bałagan jak po rewizji. Ojciec z matką siedzieli w kuchni i ponurym wzrokiem patrzyli na stertę rzeczy - ubrań, walizek, książek - poniewierających się po korytarzu i przyległym pokoju. Robert zamknął się z nami w swoim malutkim pokoiku. Krzysiek usiadł na fotelu przy biurku, Robert na łóżku, mnie została spora waliza.<br>- Jedziemy pojutrze