tą dziedziną.<br>Pierwszą teoretyczną, opublikowaną metodą rozwiązania zadania balistyki wewnętrznej dział bezodrzutowych była metoda prof. Słuchockiego (rok 1928 i początek lat trzydziestych), natomiast z autorów zachodnich na uwagę zasługuje metoda Cornera.<br>Zjawiska zachodzące w czasie strzału w działach bezodrzutowych są bardzo skomplikowane i dlatego wynikające z tego trudności rozwiązania zadania balistyki wewnętrznej spowodowały, że istnieje szereg przybliżonych rozwiązań. Każdy z tych sposobów jest jednak tylko mniej lub więcej dokładny. Ponieważ zagadnienia teorii balistyki wewnętrznej dział bezodrzutowych nie są całkowicie poznane, dlatego zakłada się pewne uproszczenia, które mogą być następujące:<br>1. Nie uwzględnia się tego podczas obliczeń, że część prochu pochodząca z