lecz jemu wydawało się, że ogłuszającym zgrzytem. Omiotły go włosy, a tuż koło ucha usłyszał westchnienie. Odsunął się zaraz, jak gdyby dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, co robi.<br>- Łatwo ci... A mnie nie tak łatwo. Proszę, zrób coś! - usłyszał szept. Plecy Lidki zatrzęsły się. Kajdanki brzęknęły o metal balustrady. - Dogoń i zabierz mu! Już! Kluczyki!<br>Wszystko to trwało minutę. W następnej Anglik puścił się truchtem przez kładkę. Naprzód! Zanim się zanurzył w ciemność parku, ostatni raz popatrzył na daleką sylwetkę przy balustradzie. Wzdrygnął się, bo wieczorne łąkowe ciepło zdążyło podejść chłodem. Potem omyty jarzeniową łuną pomost zniknął za kępą