Rozumieli, że cześć dla konia była tylko pochodną czci dla boskiego jeźdźca. W opisie wyroczni Sakso przedstawił jednak tylko to, co widzialne - konia, rząd, kapłana, wbite na krzyż włócznie. O niewidzialnym jeźdźcu nie wspomniał, może dlatego, że starał się wierzenia pogańskich Słowian zredukować do przedmiotów, a samego Świętowita nazywał najchętniej bałwanem (simulacrum), czyli rzeźbą, drewnianą figurą, która podczas wróżby z konia stała bez ruchu w świątyni na wkopanym w ziemię postumencie. Jednak dramatyczne przeżycia osobiste mogły niekiedy skłonić chrześcijańskiego duchownego, aby wczuł się w religijne emocje pogan i postawił kropkę nad "i". Przydarzyło się tak około 1191 r. niemieckiemu cystersowi Teodorykowi