szybciej i więcej wrażeń. Za kilkadziesiąt marek kupiliśmy sobie bilet gwarantujący podróż w dzieciństwo kontrolowane. Przyjaciel patrzy na mnie nie jak na kobietę, ale raczej towarzyszkę zabaw na trzepaku: wehikuł czasu zadziałał, mam czerwone policzki, błyszczące oczy i dwanaście lat. Brakuje tylko małego chłopca w długim płaszczu proszącego: narysuj mi baranka. Z hukiem przejeżdża kolejka alpejska, krzyki przerażenia mieszają się z okrzykami radości. Wesołe miasteczko to jedno z nielicznych miejsc, gdzie możemy pozwolić sobie na pokazanie światu prawdziwych uczuć. Jak twierdzi D. Goleman, ludzie nie mogą wybierać emocji, które ich ogarniają. Mogą je tylko minimalizować, ukrywać i nie przyjmować faktu ich