jakiej mu ona dostarcza, jest ambiwalentna. Nazwałbym ją rozbełtaniem osobowości. Mianowicie: jeśli chce, może popuścić sobie cugli, zanurzyć się w łatwe rytmy i łatwe uczucia, popłakać się nawet albo pośpiewać sobie - do woli. Zarazem jednak może w każdej chwili zobaczyć niezdarność konwencji, spoza której - niby spod źle skrojonej sukni - prześwituje barchanowe grubiaństwo uczuć. Słowem: może bawić się przygodami Wiktorii i jej huzara... ale także sobą, bawiącym się tymi przygodami. Bywa więc i wewnątrz, i zewnątrz konwencji. Taka oscylacja nie jest niczym innym jak osławionym "dystansem do formy". Przyjemność, którą dają ów dystans i oscylacja, spokrewnić łatwo z rozkoszami swobody i nieodpowiedzialności