środkowego ordowiku (lanwirn) wapnienie wewnętrznego szkieletu lofoforu poszło jeszcze dalej, obejmując całe jego spiralnie zwinięte ramiona.<br>Rozrost spiral na boki i wraz z nimi całej muszli nadał niektórym z tych ramienionogów, zwanych spiriferami, swoisty skrzydlasty pokrój. Typowe spirifery dotrwały do wczesnej &lt;page nr=171&gt; jury, ale już w triasie wyodrębniła się z nich bardzo szczególna grupa drobnych ramienionogów cementujących się do podłoża. Jeszcze ich późnotriasowy przodek miał stosunkowo duże rozmiary i w pełni wykształconą spiralę lofoforu. Dziś o pokrewieństwach ze spiriferidami świadczy jedynie mikrostruktura ich muszli.<br>Najbardziej typową dla mezozoiku i dzisiejszych mórz gałęzią rozwojową ramienionogów są terebratule. Najstarsze sylurskie formy (m.in. podolska